Portyki (arkady) zaczęły pojawiać się w średniowieczu, kiedy miasto doświadczało wzrostu liczby ludności i ekspansji budynków w kierunku ulic. Pierwotnie budowano je jako dobudówki do prywatnych domów, aby zapewnić więcej przestrzeni życiowej.w 1288 r. Rada Miejska Bolonii zadekretowała, że wszystkie nowe budynki muszą być budowane z portykami, aby zapewnić komfort pieszym i schronienie publiczne. W ten sposób portyki stały się integralną częścią infrastruktury miasta.
Portyki służą jako zadaszone chodniki, które pozwalają pieszym chodzić po mieście suchymi stopami w deszczowe dni i zapewniają cień w upalne letnie dni. Są także miejscem spotkań i życia towarzyskiego. Znajduje się pod nimi wiele sklepów, kawiarni i restauracji. Zapewniają przestrzeń dla targowisk i artystów ulicznych.
Portyki przyczyniają się również do estetycznej harmonii miasta. Ich różnorodność architektoniczna odzwierciedla historyczny rozwój Bolonii, z różnymi stylami, od średniowiecza po barok i renesans.dziś są one wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO jako ważny przykład średniowiecznej architektury.
Typowy portyk w Bolonii składa się z szeregu kolumn lub filarów, które wspierają konstrukcję sufitu, tworząc zadaszoną przestrzeń wzdłuż budynku. Przestrzeń ta może być ozdobiona różnymi elementami architektonicznymi, takimi jak łuki, freski i rzeźby.
Najdłuższym portykiem na świecie jest Portico di San Luca. Rozciąga się na ponad 3,5 kilometra i łączy centrum miasta z bazyliką San Luca na szczycie wzgórza. Portyk ma 666 łuków i jest popularnym miejscem spacerów i pielgrzymek.
Innym ważnym portykiem w Bolonii jest Portici di Via Zamboni. Znajdują się one w dzielnicy uniwersyteckiej i są znane ze swojej historycznej i akademickiej atmosfery.
Portyki są zatem nie tylko praktycznym elementem architektonicznym, ale także integralną częścią życia kulturalnego i społecznego Bolonii.
